با افزایش جمعیت و نیاز به ساخت‌وساز، کمبود زمین‏های مناسب آن و این موضوع که در بسیاری از نقاط جهان خواص مکانیکی خاک برای مقاصد عمرانی مناسب نمی‌باشد- مانند زمین‏های حاصل از دپوی نخاله و مناطق ساحلی با رسوبات سست- بشر را به فکر روش‌هایی برای آماده‏سازی این زمین‏ها جهت ساخت‌وساز انداخته است. از طرف دیگر، بعضی ساختمان‌ها، جاده‏ها، خطوط راه آهن، خاکریزها و شیب‏ها، به‌علت شرایط به‌وجود آمده در خاک، معمولاً نشست می‌کنند و یا ناپایدار می‌شوند و به تبع آن، نیازمند نگهداری هستند. زمین‌لرزه‏ها نیز می‌توانند باعث روان‌گرایی رسوبات سست شده و در نهایت، به سازه‌ای که بر روی آنها قرار گرفته، آسیب برسانند. همچنین، پروژه‌های احیاء اراضی (زمین‏هایی که به‌طور مصنوعی به‌واسطه لایروبی و یا دپوی نخاله‏ های ساختمانی ایجاد شده ‏اند) که موضوع اساسی و مهم آنها، تراکم مصالح و افزایش ظرفیت باربری می‌باشد، نیازمند یک شیوه کارا و کم‏ هزینه (با در نظر گرفتن هزینه ‏های زیست‏محیطی ناشی از به‌کارگیری مواد‏شیمیایی) است. این موضوعات، مهندسین را به فکر ابداع روش‌هایی برای بهبود خواص خاک واداشت و نتیجه آن، ایجاد روش‌های مختلف بهسازی خاک شد. بهسازی خاک، با افزودن موادی به آن و یا با المان‌هایی (از قبیل شمع و ریز شمع و...) و یا با استفاده از تکنیک‌هایی (از قبیل تراکم دینامیکی و..) به‌منظور بهبود خواص مکانیکی (تراکم‏پذیری، سختی، مقاومت برشی، نفوذپذیری و...) انجام می‌پذیرد. در حال حاضر، تقاضا برای روش‌های پایدار و مناسب برای بهبود خواص خاک با توجه به اینکه سالانه بیش از 40000 پروژه با هزینه‏ای بالغ بر 6 میلیارد دلار در سراسر دنیا صرف بهسازی خاک می‌شود، رو به افزایش است.